Bu bir aşk hikayesi değil.

 

Belki duyarsın kalp atışlarımı, veya atmayışını. İhtimal veriyorum sadece. Belki hayattasındır, belki mutlusundur, belki aklına gelmiyorumdur. Ama sen benim aklımdan çıkmak bilmeyen bir anısın. Kancasını her anıma saplayan geçmişimsin.
Benim sorunum neydi? Hep merak ediyorum. Neden ben olamadım, neden bir türlü düzelemedim, neden hiçbir zaman mutlu olamadım? Neden hayatım asla planladığım gibi gitmedi? Neden her şeyi kaybedip durdum? Bitmek bilmeyen sorular, idamı bekleyen tutsak misaline çeviriyor hayatımı. Geçen günler zincirlerimi çekiyor, bileklerimi kanatıyor.
Takip etmeyi denedim seni. Ama ne kadar savaşırsam savaşayım fırtınanla getirdiğin sis içinde kayboldun. Öperken kestiği gibi kesti nefesimi yokluğun. Ama bu sefer acı içindeydim, aynı bugün olduğum gibi, diğer her gün gibi. Ben ölüyorum, sense sadece hayallerimde yaşıyorsun.

Bu senin için.

 

Babam her zaman sorunlu insanlardan uzak dur dedi. Seni sorunları içine çekip, görüşünü karartırlar. Seni kendilerine benzetirler. Ama babam asla şunun farkında olmadı. Sorunlu olan bendim. İnsanları zihnimin karanlık köşelerine getirmek isteyen bendim. Yalnızlıktan korkan bendim. Belki de babam haklıydı, bu yüzden herkes benden uzak duruyor.
Hiçbir zaman kendimden başka beni anlayabilen olmadı. Her zaman buradaydım, her zaman yalnız. Başıma gelmiş en güzel şeyim desem eğer yanlış olmazdı. İnsanlar hissettiklerime o kadar uzak yorumlar yaptı ki, komikti. İronik olan bazen ben bile kendimi anlamıyorum. Bu beni daha da yalnızlaştırıyor sanırım. Kendi zihnim içinde çürüyorum.
Çabasız, umarsız ve sorumsuz; insanların benim hakkımda söylediği genel şeyler bunlar. Ben asla savaşmayı bırakmadım. İnsanın kendisine karşı savaşması ne denli yorucu olduğuna dair bir çoğunuzun fikri yoktur. Çıkışsız bir labirentte, birbirinin aynısı koridorlarda oksijen yoksunluğu çeker gibi sürünüyorum düşündükçe.
Yorgunum. Çok basit, fakat yaşamaktan yoruldum. O kadar ki bazen sahte gülümsememi bile tutamıyorum yüzümde. Eğer dikkatli baksaydınız gözlerim ele verirdi beni muhtemelen. Sürekli ısırdığım dudaklarımda asla yara eksik olmadı bunca zaman. Şimdiye dek ölmüş olmam gerekirdi düşüncesi bazen kalbimi avucu içine alıp sıkıyor. Bense buna panik atak diyorum.
Zamanın benden götürdükleri git gide artıyor. Bunu en iyi sen bilirsin. Ne de olsa, bundan sonraki ben olacaksın. Buna nasıl tutunduğunu merak ediyorum. Şu zamana kadar kolay olmadı.
Eğer ağlayacak kadar içimde umut kaldıysa bunu da harcama. Eğer hayattaysam, ne yapacağını biliyorsun. Kaç. Uzak dur. Saklanabileceğin en güvenli yere saklan. Ya da sadece kaç.