30

 Seni seviyorum Tuncay, seni hep seveceğim. Buna şüphen olmasın. 

İyi değilim.

Hiçbir zaman iyi olmadım. Hiçbir zaman tamamlayamadım. Her zaman yetersiz kaldım. Her zaman eksik. 

Kendime durup soruyorum: nasıl geleceğe dair hiçbir umudum yokken yine de şimdide olmak canımı yakıyor? Ne bekliyordum ki. Bir şeylerin farklı olacağını mı? Farklı olacağımı mı? Son bulacağını mı bir şekilde? Nasıl olursa olsun mu? 

Zaman hiçbir şeye iyi gelmiyor. Zaman sadece birikiyor, anılar birikiyor, giden insanlar birikiyor. Ben hep geride kalıyorum. Korkuyorum, gidersem ve biri geri gelir de beni bulamazsa diye. Kaybolmuş bir çocuk gibi birinin dönüp beni bulmasını bekliyorum. Birinin beni umursamasını. 

Kendimi kaybediyorum. Ağlıyorum, düşüyorum, nefessiz kalıyorum ama asla adım atamıyorum. Sanki her an birbirinin içinde yaşanıyor. Hepsi önümde, diğer herkesin gerisinde. 

Sen.

 Mikrodan makro kozmoza, sığdırabildiğim her zaman ve uzaya, yıldızların parladığı her gökyüzü kadar. Hep değişken ama hep daha fazla.

Here, again.

I used to feel like I am too young to feel this hurt and broken. Other than feeling young, nothing has changed much. I am still hurt, broken, jaded and much more shit. I thought everyone around me kept waiting for me to show a weakness so they could end me. I still feel these insecurities.
What do we live for? For the chance of everything getting better somehow? My life feels like it's stuck on an endless cycle. I often find myself staring into the sea of endless options to end it all. Do I have the strength to end it all? Do I have the courage to dive into that sea? Do I have the decisiveness to choose one way and stick to it? 
These questions keep my eyes open all night. I sleep during the day. I sleep when the sun shines and people get up. Cause I don't have the energy to function. I don't have the energy to embrace the opportunities day may bring. Cause I know, I know that it will all take me back to my disappointment. 

İçimdeki boşluk.

Aldığım derin nefesi yavaşça vermemle doluyor zihnime bütün bu düşünceler. Nerede olduğum, kiminle bulunduğum, ne yaptığımın bir önemi yok. O an tek önemsediğim şey: her şey bu kadar güzelken, neden ben mutlu değilim?
Hayatımı değiştirdiğimi düşündüğüm günden beri en çok korktuğum şey ya aslında gerçekse? Ya gerçekten de depresyon benim tahmin ettiğimden çok şey götürmüşse benden. Duygularımın bir kısmının yokluğunu hissediyorum ve bazen bundan rahatsızlık duymuyorum. Beni en çok korkutan şey bu oluyor.
Sonra ağlıyorum, ama geçmiyor. Sanki hepsi sadece düşüyor, düşüyor, asla çarpmıyor.

Seni özledim.

Betimlemeyeceğim. Betimlemeler bir işe yaramıyor zaten. Hüznümü azaltmıyor, acımı arttırıyor. Çevremde duygularımı yansıtan ne kadar çok görsel olduğunu fark ettiriyor. Dünyanın ne kadar acı dolu bir yer olduğunu anımsatıyor. Uzun zaman önce kapatmaya karar verdiğim gözlerimi sabah güneşiymişçesine yakıyor.
Kısacası, seni özledim artık her kimsen.

Soruların ve sorunların başlangıç noktası.

Olduğum insanı mı kaybettim, yoksa hep hiçkimse miydim? Kim olduğumla, kime dönüştüğüm veya kim olacağım hakkında hiçbir fikrimin olmaması beni öldürüyor.