Çünkü sen.

Bize acı veren aslında tamamen insanlar. Kim oldukları, yaptıkları. Hayatımızda varoluş biçimleri, statüleri. Yaptığı hatalar, yaptığımız hatalar. Gidişleri. Gitmelerine rağmen hep bir şekilde tutunmaları. Üstüne yaptığımız daha çok hatalar. Salakların sözüne inanıp unutmaya çalışmak. Başkalarıyla yatıp bir sonraki gün hiç bir şeyi hatırlamamayı ummak. Duyguları suçlayıp kendini insanlara kapamak. Kullandığımız kelimeleri değiştirmek, dinlediğimiz şarkıları belki. Sadece her şeyi dışa itmek. Yeterince yalnız değilmişiz gibi. Ama sen onlardan değilsin işte. Başından beri değilsin. Sen her lanet olası insan aksine hatırlatıyorsun. Bir zamanlar suçladığım her duygunun masumiyetini kavratıyorsun. Aslında acı verenlerin insan olduğunu hatırlatıyorsun. Ama bir yandan nasıl yapıyorsan kendine aşık ediyorsun zamanla. Her geçen saniye daha da yakınlaştırıyorsun. Sen diğer herkesten farklısın. Çünkü sen benim yaptığım bütün hataların aksisin. İlk defa hata yapmadığımı hissediyorum. Her zaman istediğim gibi ilk defa bir kişi için kendimi doğru hissediyorum. Hep şikayet ettiğim aitlik kavramı ile olan sorunlarımı bana unutturuyorsun. Sevdiğini hissediyorum, salak sözcükleri söylemesen de. Mutluluğu yaşıyorum ben.