Ben yansımaları.

 

Belki milyonlarca kelime bilmiyorum, yeterince de bilmiyorum, ama bir sürü bildiğimi biliyorum. Anlatmak istediğimi anlatamasam da biliyorum. İçlerinden bazılarını seçip bir cümle haline getirip dilimden havaya akmasına izin veriyorum, bazen parmaklarımdan klavyeye, diğer zamanlarsa gözlerimdeki ışığa. Bir şekilde bu kelimeleri dışa vuruyorum. Doğruyu seçemiyorum çoğu zaman, aslına bakarsanız sürekli hata yapan bir insan olarak görüyorum kendimi.
Hayatımdaki çoğu şey bir çok insana göre güzel, düzgün ve sorunsuz. Bir çok insana göre şımartılmış, olgunlaşmamış ve el üstünde taşınmışım. Belki haklılar, onlara kıyasla daha az acı çekmiş olabilirim. Yine de kim bilir ki?
Gelelim bir başka konuya. Bildiğim her şey içinden onu seçmek zorundaydım sanki. Bunu neden yaptığıma gelirsek fikrim yok. Bazen kendimi çok alzheimer hissediyorum. Bir önceki andaki amacımı hatırlamıyorum. Var mıydı ki? Hatırladığım pek çok şey yok aslında. Bütün bunlar zaman içerisinde tekrar tekrar yaşadıklarım çoğunlukla. Daha fazlasını söylemeye de dilim dönmeyecek. Kendimi acındırmayacağım, varlığımla bütünüm bu. Sadece yaptım ve hatalıyım. Farkındayım. Üzülmeninse fayda etmeyeceği bir anda, kendimi tutamıyorum. Yine topallıyorum.