Canım yanıyor.

Galiba ölüyorum dediğim her zamanki gibi yine ölmüyorum. Sadece canım yanıyor, sürünüyorum. Aşk böyle bir şey, "geçici tutkuların kalıcı sanılma yanılgısı" geçmek bilmiyor nedense.

İnsanlar kör mü yoksa onların da mı gözleri buğulu acıdan kaynaklı yaşlardan? Yoksa bencilliğimiz artık gözlerimizi mi boyadı? Belki de insanlar farkındadır dolmayacağının içimdeki boşluğun.

Yine de birazda olsa sulasalar üstümü, serinlesem senin kadar soğuk sular ile. Ama bu da imkansız değil mi? Nedense imkansızı sevmiş bütün insanlık tarih boyunca.

Beynimizden zorumuz mu vardıydı da yaktık kendimizi bile bile?

Peki bunun olmasına izin verenlere ne demeli? Onlar yandı diye mi yanacak tüm insanlık da. Benciliz, çünkü insanız.Sanırım cevabımı buldum.

İnsanız.

Nedense gökyüzünü acıyla boyamayı seçen insanlarız.