Çarşamba, Nisan 04, 2012

Bekleyenler.


O harika hissi seviyorum. Yazı yazarken kelimelerin bir anda elimden çıkmasını ve yazdıklarıma baktıkça gözlerimin dolmasını. Öyle bir duygu ile yazıyorumki parmaklarım dans ediyor adeta. Sanki bir piyanistim ve onu çalıyorum durmadan. Tüm güzelliği ile, tüm yaşadıklarımız ile. Ama ben geç kaldım. Söylemem gerekenleri söyleyemedim ona bakarken, o hayatımda iken. Hep öyle değil midir? Bilmiyorum. Hep'i hiç görmedim, ben sadece ondan ibarettim. Zamanla kelimelere kavuşuyorum, ona söylemek istediklerime.
Dediğim gibi, hayata 18 sene geç kaldım ben. Emeklemem gerekirken fazlası bekleniyor benden. Verdiğim tüm yanlış kararların sebebi olarak bunu gösteriyorum. Kaçıyorum, her lanet soruda kaçtığım gibi. Vereceğim cevaplar canımı acıtmaktan fazlasını yapamayacak. Çünkü sorular asla bitmeyecek, soran kişiler asla doymayacak. Sonuna kadar sömürecekler içimdeki umudu, bir zamanlar sahip olduğum mutluluğu. Ve ben yok olana kadar, kötüler gitmeyecek. Sadece onlar gidecek, sadece sevdiklerim.