Kendime durup soruyorum: nasıl geleceğe dair hiçbir umudum yokken yine de şimdide olmak canımı yakıyor? Ne bekliyordum ki. Bir şeylerin farklı olacağını mı? Farklı olacağımı mı? Son bulacağını mı bir şekilde? Nasıl olursa olsun mu?
Zaman hiçbir şeye iyi gelmiyor. Zaman sadece birikiyor, anılar birikiyor, giden insanlar birikiyor. Ben hep geride kalıyorum. Korkuyorum, gidersem ve biri geri gelir de beni bulamazsa diye. Kaybolmuş bir çocuk gibi birinin dönüp beni bulmasını bekliyorum. Birinin beni umursamasını.
Kendimi kaybediyorum. Ağlıyorum, düşüyorum, nefessiz kalıyorum ama asla adım atamıyorum. Sanki her an birbirinin içinde yaşanıyor. Hepsi önümde, diğer herkesin gerisinde.
