Çarşamba, Mayıs 24, 2017

İçimdeki boşluk.

Aldığım derin nefesi yavaşça vermemle doluyor zihnime bütün bu düşünceler. Nerede olduğum, kiminle bulunduğum, ne yaptığımın bir önemi yok. O an tek önemsediğim şey: her şey bu kadar güzelken, neden ben mutlu değilim?
Hayatımı değiştirdiğimi düşündüğüm günden beri en çok korktuğum şey ya aslında gerçekse? Ya gerçekten de depresyon benim tahmin ettiğimden çok şey götürmüşse benden. Duygularımın bir kısmının yokluğunu hissediyorum ve bazen bundan rahatsızlık duymuyorum. Beni en çok korkutan şey bu oluyor.
Sonra ağlıyorum, ama geçmiyor. Sanki hepsi sadece düşüyor, düşüyor, asla çarpmıyor.