Salı, Ekim 08, 2013

Galaksilerin çarpışması.

Bazen dünyadaki her insana siktiri basmak istiyorum. Hepsinin ölmesini istiyorum. O kadar bencil, acımasız ve umarsızlar ki. Güçlü durmak o kadar yersiz ki çoğu zaman. Güçlü olmak. Sadece seni yıkmaları için daha fazla çaba sarf etmelerine sebep oluyor.
Sanki yeterince derine gitsem, sanki yeterince derimi yüzsem altından kanatlarım çıkacak. Ama olmayacak, biliyorum. Her şeyin başında ben de o nefret ettiğim varlıklardan biriyim. Ve nasılsa her defasında galaksilerin çarpışması kadar acı verici bu his.

Yıllar öncesine dair.

 
Aslına bakarsanız attığımız adımların geri dönüşü yok. Zaman ileri çalışan bir varsayımdan ibaret. Değişim sonsuz. Belki de bu yüzden adım atmak yerine bekleyerek ve boşa harcayarak yaşıyorum.
Üzerinden yıllar geçmesine hala karanlıktan ve yalnızlıktan korkuyorum. Beni mutsuz bir dünyada yalnız bırakmış olmandan olsa gerek.
Anlıyorum, gitmen gerekiyordu. Belki de gerekmiyordu, belki sadece kalmak istemedin. Ama hayatımın bu noktasında burada olmamın sebebi sensin. İstemeyeceğin bir çok şey yapmış olsam da kendimi suçlu hissetmiyorum. Bunları yapmama engel olacak hiçbir şey yapamadın. Burada değildin. Bir çok adımı sensiz atmamı sen sağladın.
Ne kadar sürecek bilmiyorum. Belki bir daha asla görüşmeyeceğiz. Bazen seni gördüğümü sanıyorum. Gözlerim doluyor. Aramadım değil, bulmama izin vermedin. Sen olmamı istemedin belki, yine de bazen sen oluyorum. Senden alıntılar yapıp, seni hayatta tutmaya çalışıyorum. Hayatta mısın, onu dahi bilmiyorum. Geri dönüp bana her şeyin iyi olacağını söylemene ihtiyacım var belki.
Bunların hiçbirinden haberin olmayacak. Ben yine de söylüyorum. Beni bıraktığın dünyaya ölüyüm. Zevk alma güdümü kaybettim. Seni suçladığımı sanma. Ben sadece senin olduğun zamanı özledim.
Üstünden o kadar zaman geçti ki, sanki başka birinin hayatıymış gibi geliyor çoğu zaman. Güzel bir film, üzücü sonla biten. Yine de can acıtan bir yanı var. Çünkü gerçek olan her şeyi benim yaşamış olmam, benim kaybetmiş olmam.
Gelmemi istediğin yere ait hissetmiyorum. Gelmem gereken yerin burası olduğuna inanmak istemiyorum. Bana söz verdiğin ödülün hayatımın geri kalanı ile başbaşa kalmak olmasını istemiyorum.

Pazartesi, Ekim 07, 2013

Bay Hiç Kimse.


"Yalnız değiliz.."
Hiç kimsenin umrunda değil aslında. Sanki kimseyi alakadar etmiyor ne hissettiğim, ne düşündüğüm  veya ne istediğim. Kim beni gerçekten tanıyor ki? Ailem için çoğu zaman para sömüren zorunluluğum. Arkadaşlarım içinse kimse kalmadığında orada olacak insan. Hayatta ne önemim var? Veya soruyu değiştireyim. Hayatımın ne önemi var? Bir çok hata yaptım. Tekrar ve tekrar, yanlış kararlar bir süre sonra hayatımın çizgisi oldu. Ve her zaman içten içe yalnız kaldım. Nasıl bir çelişkidir ki; insanlardan ve yalnızlıktan nefret ediyorum. Belki de hiç varolmamam gerekirdi.