İçimdeki boşluk.

Aldığım derin nefesi yavaşça vermemle doluyor zihnime bütün bu düşünceler. Nerede olduğum, kiminle bulunduğum, ne yaptığımın bir önemi yok. O an tek önemsediğim şey: her şey bu kadar güzelken, neden ben mutlu değilim?
Hayatımı değiştirdiğimi düşündüğüm günden beri en çok korktuğum şey ya aslında gerçekse? Ya gerçekten de depresyon benim tahmin ettiğimden çok şey götürmüşse benden. Duygularımın bir kısmının yokluğunu hissediyorum ve bazen bundan rahatsızlık duymuyorum. Beni en çok korkutan şey bu oluyor.
Sonra ağlıyorum, ama geçmiyor. Sanki hepsi sadece düşüyor, düşüyor, asla çarpmıyor.

Seni özledim.

Betimlemeyeceğim. Betimlemeler bir işe yaramıyor zaten. Hüznümü azaltmıyor, acımı arttırıyor. Çevremde duygularımı yansıtan ne kadar çok görsel olduğunu fark ettiriyor. Dünyanın ne kadar acı dolu bir yer olduğunu anımsatıyor. Uzun zaman önce kapatmaya karar verdiğim gözlerimi sabah güneşiymişçesine yakıyor.
Kısacası, seni özledim artık her kimsen.

Soruların ve sorunların başlangıç noktası.

Olduğum insanı mı kaybettim, yoksa hep hiçkimse miydim? Kim olduğumla, kime dönüştüğüm veya kim olacağım hakkında hiçbir fikrimin olmaması beni öldürüyor.