Uzak kalırsam, mutluluk mümkün.

Geri mi dönmüştün? Gözlerimi bir kaç kere kırpmamla aramızdaki mesafenin sona ermesi bir olmuştu. Ne kadar özlemiştim seni. Her seferinde bunu söylemem saçma ama birleştirebildiğim kelimeler buydu. Sarıldık. Dediğin gibi sarılabilmeyi diledim. Asla bırakmayacak gibi sarılmaya çalıştım. Güçlü değildim o kadar. Hiç bir zaman olamadım. Keşke hiç olmasaydım.
Kokun azalmıştı, belki silinikleşmişti. Başkalarıyla karışmıştı, farklı insanları çekmişti. Umrumda değildi. Tekrar benim için oradaydın. Orada. Nerede? Biz nerdeyiz diye bakmamıştım hiç. Seni gördüğümden beri öyle mutluydum ki. Umutluydum belki uzun zamandan sonra bir kez daha. Her şeyin düzelebileceğini görmüştüm sonunda. Ya da öyle bir şeyler işte. Farkındalığımdan zerre kalmamıştı ki bunlara karar vereyim. Tekrar kendimi sende kaybetmiştim, karanlığında.
Sanırım burası odandı. Farklıydı, dardı, dağınıktı. O kadar yakındık ki nefes aldığımızda göğüslerimiz birbirimizi itiyordu. Seni kızdırmak istedim yine, bağır ve bana kız istedim. Sonra gülersin çocukça ve tamamen benim olursun yine dedim. Olmaz mıydı? Olmuştu. Her şey beynimden yavaşça silinirken dönüp bana gülümsedin. Uzandım ve öpüştük. Sıcaktı, sanki dudaklarım yanıyordu. Tamamen yanıyordum. Küle dönerken yavaşça solduğumu hissettim.
-Günaydın.
Her şey için geçti. Gözlerim ışığa yavaşça alışırken televizyonda ucuz bir magazin, aşağıda akşamdan açık kalan bilgisayarım. Bir kez gülümsedim ve kafamı yavaşça yastığa dayadım. Güzel bir gün geçirmiştik ve dahası da olacaktı. Yavaşça etrafa bakarken bu sefer gerçekten solduğumu hissettim. Aslında her şey akşam 5:32'de bıraktığım gibi devam ediyordu. Her şey benim uyumadan önce seni ne kadar özlediğimi düşündüğüm zamandan, her şeyin eskisi gibi olmasını dilediğim yerden devam ediyordu. Hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı, gözlerimi kapamadığım sürece. Sadece o zaman mutluluğu görecektim yine. Acıydı ama sana sadece rüyalarımda ulaşabilecektim. Gerçekle çarpıştıktan sonra kirpiklerimin ıslanması ise sadece, sadece her neyse.