Burası tamamen ben.

Bu yüzden burayı okumanıza gerek yok. Yazdıklarım genel değil, tamamiyle nasıl hissettiğim hakkında. Aslında, kötü hislerim hakkında. Kötüden başka bir şey hissedermişim gibi.
Okumayın diyorum çünkü biliyorum. Değişmiyor. Siz ne yapabilirsiniz ki? Siz sadece kendinize öncelik tanıyorsunuz. Bu sayede mutlu kalabiliyorsunuz. Bu doğal, bu insani. Suçlanabilir mi kimse bu sebepten? Elbette hayır. Ama ben bunu yapamıyorum. Çünkü kendi mutluluğum yok. Gülemiyorum. Farklıyım, hiç olmak istemediğim kadar. Sıradan olsam, her şey kolay olurdu. Belki farklı olma çabasına girip gülünç olurdum. Keşke.
Neden farklı olduğum konusuna gelirsek eğer, kötüyüm. Fazlasıyla kötüyüm ve iğrencim. Bir o kadar yalnızım. Kendimle başbaşa geçirdiğim, düşüncelerden oluşan uzun zamanlarım var. Bir şey değiştiremeyecek kadar işlevsizim. Mutlu edemeyecek kadar da yoksun. Beş para etmez biriyim. Zarardan başka bir şey yapabilirsem arada eğer, bu insanların gitmesine bir şey yapamıyor olmam. Bu yüzden burayı okumayın diyorum. Beni tanıdıkça gideceksiniz. Beni bildikçe önemsiz kalacağım. Her şey bitecek. Ama asıl son, gelmek bitmez bir mektup olarak kalacak.