Peki ya benim hikayem ne?

Saklanacağım bir yer yok. Güvendiğim biri yok. Arkadaşım yok. Ailem yok. Gideceğim bir yer yok. Pek tabii bir hayatım yok. Nefretten oluşan bir dünyam var. Gün ışığını görmediğim günlerim, saatlerce uyuduğum, dolup taşırdığım kül tablaları ve yemediğim yemekler. Et yiyemiyorum sebzelerin arasında. Sebzeleri de sevmiyorum. Tünelin sonunu sigaramın ucundaki ateşle arıyorum. Nefes alamamak mı? Yaşamadığım şey değil. Çok yükseklere de tırmandım. Fazlasıyla içtim. Ama zamanım asla bitmedi. Kaçıp gidemedim. Korktum. Kaybedecek bir çok şeyim varmış. Hikayem ne ki? Derinlere gömdüğüm insanlar mı? Kanayan yaralarım mı? Ne kadar ilgi çekici olabilir? Kim dinler ki. Anlatabilir miyim ki..