Üzerinden yıllar geçmesine hala karanlıktan ve yalnızlıktan korkuyorum. Beni mutsuz bir dünyada yalnız bırakmış olmandan olsa gerek.
Anlıyorum, gitmen gerekiyordu. Belki de gerekmiyordu, belki sadece kalmak istemedin. Ama hayatımın bu noktasında burada olmamın sebebi sensin. İstemeyeceğin bir çok şey yapmış olsam da kendimi suçlu hissetmiyorum. Bunları yapmama engel olacak hiçbir şey yapamadın. Burada değildin. Bir çok adımı sensiz atmamı sen sağladın.
Ne kadar sürecek bilmiyorum. Belki bir daha asla görüşmeyeceğiz. Bazen seni gördüğümü sanıyorum. Gözlerim doluyor. Aramadım değil, bulmama izin vermedin. Sen olmamı istemedin belki, yine de bazen sen oluyorum. Senden alıntılar yapıp, seni hayatta tutmaya çalışıyorum. Hayatta mısın, onu dahi bilmiyorum. Geri dönüp bana her şeyin iyi olacağını söylemene ihtiyacım var belki.
Bunların hiçbirinden haberin olmayacak. Ben yine de söylüyorum. Beni bıraktığın dünyaya ölüyüm. Zevk alma güdümü kaybettim. Seni suçladığımı sanma. Ben sadece senin olduğun zamanı özledim.
Üstünden o kadar zaman geçti ki, sanki başka birinin hayatıymış gibi geliyor çoğu zaman. Güzel bir film, üzücü sonla biten. Yine de can acıtan bir yanı var. Çünkü gerçek olan her şeyi benim yaşamış olmam, benim kaybetmiş olmam.
Gelmemi istediğin yere ait hissetmiyorum. Gelmem gereken yerin burası olduğuna inanmak istemiyorum. Bana söz verdiğin ödülün hayatımın geri kalanı ile başbaşa kalmak olmasını istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder