Rewind.

Hayatım bir video gibi, milyonlarca kez geriye sarıp aynı an oynuyor sanki. Milyonlarca kez yıkılıyor her şey ve ben sağ kalıyorum. Neden ve nasıl ile başlayan soruların sonuna nokta koyuyorum. Çünkü cevapları yok. Asla da olmayacak.
Bir kez daha izledim hayatımı yıkışını. Diğerleri gibi canımı acıtmadı değil, bunu yapmanı hiç sevmiyorum. Farkında değilsin demek istemiyorum çünkü aslında umrunda değil. Ne zaman oldu ki? Beni hiç tanıdın mı diye soruyorum bazen. Beni sevdiğini söylüyorsun, sikerim sevgini. O denli yani.
Bazen çok param olsa diyorum. Kaçıp gitmek için değil, vereyim de sus diye. Çünkü söylediğin her şey ya bunun hakkında ya da gerçeği çarpıtmaların. Ucunu asla açık bırakmıyorsun, yalan söylüyorsun her seferinde. Bilmiyor muyum sanıyorsun?
Elimden bir şey gelmiyor farkında olsam da bir kaç şeyin. Elimden bir şey gelmediğinde kendimden nefret ediyorum. Yetersizim, üstüne üstlük rezalet biriyim. Mutluluğu bile kıskanmayı bıraktım, asla elde edemeyeceğim bilinci ile yaşamaya razı oldum. Şimdilik seninle konuşamıyorum, bu yüzden yazıyorum. Seni hiç sevmiyorum.