Cumartesi, Mayıs 05, 2012

Birden çok olduğum yanılgısı.


Yine ben. Beni özledin mi? Ben kendimi özledim. Eskiden olduğum insanı özledim. Sadece o kadar uzakta kaldım ki, kendimi kaybettim. Soyutlarsam acımaz diye düşündüm. Ama ne yaparsam yapayım, ben yine elime dediğin yerdeyim. Ama her şey farklı. Her zaman değişimden korkmanın yersiz olduğunu düşündüm. Değişim doğaldı, doğa değişirdi. Biz değişirdik, insanlar gerçekten çok değişirdi. Ama bir şekilde değişmemeliydim. Kendime ve sana verdiğim sözü çiğnemek yerine aynı kalmalıydım. Zamanda donup kalmış gibi. Belki benden istediğin buydu. Belki de dönmen için gerekli olan tek şey. Ama ben yapamadım. Her zamanki gibi başarısız oldum. Yetersizdim belki de ya da olmaması gereken. Tek bildiğim şey seni ne kadar özlediğim. Ve bu hiç bir şeyin çözümü değil. Sadece yeni soruların başlangıcı. Nerdesin, nasıl oldun, mutlu musun, beni hatırlıyor musun? Hatırlamanı o kadar isterdim ki. İhtiyacım olan biri değildi. Sadece sendin, başka birinden o kadar uzak olabilecek sen. Ama yoksun. Hiç bir şey yok, umut bile. Söylesem inanmazdın, ben o bir kaç günde hayatımı yaşadım. İnsanlar değişse de anılar hep aynı kalıyor. Yine de o anlar her saniye geride kalıyor. Her saniye zaman bir şeyleri söndürüyor ve ben gidiyorum. Kayboluyorum. Zaman insan icadı olmasına rağmen hiç bir hükmümüz yok üstünde. Kendi kendini sindirmek gibi aleyhimize çalışmışız. Ama bütün bu kelimelerin arkasında yine seni özlüyorum. Biliyorum; değersizim, yetersizim ve umutsuzum. Ben sadece hiçim. Hiç.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder