Hiçbirinize söylemezdim. Sonuçta herkes ölür. Mesele bunun ne zaman gerçekleşeceği, fakat elimizde buna dair bir bilgi yok. İhtimaller şu an ve sonsuzu kapsıyorken hala birbirimize olmamız gerektiği kadar samimi değiliz.
Dürüstçe söyleyebilirim. Ben korkuyorum. Evet, şu zamana kadar korkmuyorum derken yalan söylüyordum. Ölmekten korkuyorum. Unutulmaktan korkuyorum sanırım en çok. Veya hiçbir şey yaşayamamaktan. Yirmi yaşını doldurmamın 3. gününde hala kayda değer hiçbir şey yapmamış olmamın getirdiği bir korku bu. Hiçbir şey yapamamış olmanın getirdiği.
Hayatta yapmak istediğim şeyler diye bir listeyi kanser olduğumu öğrendiğim gün oluşturmam aşırı ironik olurdu. Onlarca seneyi saçmalıklara ayırıp kalan bir kaç aya her şeyi sığdırma çabası. Gülünç. Ama üzücü bir gerçekte var elbette. Hayatım ve etrafımdaki insanların oluşturduğu şartlar benim bu şekilde yaşamama olanak vermiyor. Pek tabii çoğu zaman yaşamadığımı düşünüyorum. Ama bu hangi birinizin umrunda, değil mi?
Son olarak eğer kanser olsaydım ailemin nasıl insanlar haline dönüşeceği hakkındaki düşüncelerimi yazmak istiyorum. Eğer kanser olsaydım, babamın tutumu değişmezdi bana karşı. Aramızdaki o aşılamaz nefret duvarı her zamanki heybeti ile orada dururdu. Belki ben öldükten sonra birkaç kez ağlardı ve beni ne kadar çok sevdiğini söylerdi. O ana dek geçirdiğimiz anlarda beni kaç defa öldürdüğü aklına dahi gelmezdi.
Annem, o her gün ağlardı. Belki intihara girişirdi. Onu bunun için suçlayamam. Yine de yaptığının ne kadar saçma olduğunu söylerdim elbette. Tek bir şansa sahip olmak için her şeyi verebilecek binlerce insan varken onun hayatından vazgeçmesi tamamen bencillik. Uzun lafın kısası, annem gereğinden fazla üzülürdü.
Ben mi? Sanırım daha çok korkardım. Çünkü asla aldığım nefesler yeterli olmazdı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder