Tek başıma uyumamak için her şeyimi verebilirim.

Uzun zamandır sıcak bir şekilde sarılabildiğim tek şey yastık. Fazlasıyla dramatik, değil mi? Değil. Yalnız hissettiğimde musluğu açıp suyu dinliyorum. Çarşafımı ayaklarıma doluyorum, senin ayaklarının olması gerektiği yere. Fazladan yastık var hep sarılmak için. Perdeleri açıyorum yalnızlıkta karanlıktan korktuğumdan.
Huzursuzum. Uykumda adını sayıklıyorum, çoğu zaman kabuslar görüyorum. Bazen bağırarak uyanıyorum, bazen kendimi yere atarak. Uykusuzluğumun desteklediği migrenim beynimi delip geçebilecek güçte ama asla bunu yapmıyor.
Nefes almayı bile unutuyorum bazen. Gereksiz olduğunu bile düşünmüyor değilim. Kokun yok havada, boş bir şeyle dolduruyorum sanki içimi. Nefes verdiğimdeyse bütün kötü şeyler bir sıvı misali doluyor içime. Bütün o umutsuzluk, hayal kırıklığı beni öldürüyor. Geceleri göğsüme binip boğazımı sıkıyor.
Yumuşak dudaklarını özlüyorum. Isıttığın çarşafları özlüyorum. Yanağıma değen yanağını özlüyorum. Seni sevmeyi özlüyorum en çok.