Bulutlara uçurur belki.

Bir tek cümle, nasıl bu kadar çok anlam içerir ki? Nasıl başarır bunu, benim bile bu kadar anlamım olmazken, beceremezken. Bir anlamım oldu mu hiç? Bunu düşündüm bir an. Sensiz varolabildim mi, sensiz bir biz bile yapamadım. Benlik fazlası ile anlamsız geliyor bana. Sanki tamamlanmamış bir resim, yarısı yenmiş bir meyve  veya kopmuş bir ip. Bir yerden sonra, söylenemeyen bir şarkı sanki. Anlaşılamayan bir kaç söze dönüşüyorum sadece.
Bu cümle sadece iki kelime benim dilimde. İki kelime benden üstün veya benim için herhangi birinden daha fazlası, birkaç insan dışında. Ne garip, nasıl el üstünde tutuyorum ben bu cümleyi, sadece ben değil tüm insanlık. İtiraf edemese bile, tüm insanlık. İnsan adı verilen her canlı.
Her şey var bu iki kelimede. Neresinden bakarsan farklı bir anlam çıkarırsın. Kim bilir şimdiye dek ne kadar çok kullanılmıştır, farklı lisanlarda da olsa dudaklardan dökülmüştür. Belki içinden haykırılmıştır, belki bir yerlere yazılmıştır. Ama kullanılmıştır mutlaka. Hepimizin sorunu aslında bu cümle, bu kelimeler, bu anlamlar.
İtiraflar, tehditler, iftiralar, acılar, arzular, ölümler, kıskançlıklar ve daha bir sürü anlam var burada. Paketlenmiş, sığdırılabilinmiş bu cümleye. İnsanların en büyük başarısı bu olsa gerek.
Savaşlar çıkmıştır belki iki insan arasında, belki ordular arasında. İnsanları çıldırtmıştır kesin. Bir çok kitap yazılmış, şiirler dizelenmiş ve hayaller kurulmuştur. Ne şeytani bir söz, ne zevkli bir cümle, ne başarılı bir betimleme. Belki beni bulutlarla uçurabilir , kahkahalarımla şarkılar oluşturabilir , ölümsüz kılabilir. Tekrar nefes aldırabilir. Milyonlarca dek söylemek istemem, belki de bu yüzden.  Söylemek istediğim anlamda söyleyebileceğim birinin de olmaması da belki bu yüzden.
Tahminleriniz muhtemelen doğru.
'Seni seviyorum'.