http://tuncaykaradut.fizy.com/#s/1rvn4r
İkinci
gününe gelmişiz ve benim gerçekten Eylül ayında olduğumuzdan daha yeni haberim
oluyor! Ne kadar şaşırdım bir bilseniz. "Ne çabuk geçti yaz yaa"
derken tam cevabı kendi kendime verdim. Ben yaz'a zaten geç başladım, erken
falan olmadı hiç bir şey. Tam zamanında oldu, ben yokken ortalıkta.
Çoğunuz gibi belki de, ben de yazı bekledim. Bekledim, bekledim, bekledim de ne oldu. Sadece tanışmamızın üzerinden 1 yıl geçti ve ben bunun farkında olmadan geçirdim günlerimi. İçimde umut yok değildi, boşa gittiler her zamanki gibi. O kadar karamsar hale geldim ki sabahların, dünki umutlarımızın boşa gitmesi anlamına geldiğini düşünür oldum.
Düşünüyorum da, 1 senedir tanıyormuşum sadece seni. Nasıl büyüdü peki bu içimdeki sevgi? Boş değildi, bence. 1 sene olmuş sen beni tutup öpeli, inanamıyorum hala. Ne kadar yakın, ne kadar uzak aslında. Hala dinliyor musun benden aldığın şarkıları? Ben dinliyorum, bana seni hatırlatan her şeyi yapıyorum aslına bakarsan.
Sonbaharda benimle olacaktın. Eylülde, 18'inde. Bu zamanlar gün sayıyordum işte. İple çekiyordum seni, her ne kadar sen kaçsan da benden. Kaçtın mı cidden? Bunu da bilmiyorum. Ben aslında senin hakkında çok az şey biliyordum ve çok seviyordum.
Bir yandan ise rezalet geçecek bir seneye hazırlıksız yakalanıyordum ben bu sıralarda. Kendimi kaybettim, insanları kaybettim, seni kaybettim. Hala burada olmam ise, mucize.
Eylül'ü de çok seviyordum ben, hala seviyorum zaten. Nedensiz bir şekilde, diğer 11 aydan ayrı şekilde seviyorum ben bu ayı. Garip bir şekilde, hep bu ayda içimde bir şeyler oluyor. Bir şeyler yeşeriyor. Bu hissi seviyorum. Bir amacım oluyor sanki.
Hem ben soğuğu da severim, sırf seni hatırlattığı için değil. Hayatta olduğumu hatırlatıyor, şu an parmak uçlarımın üşümesi gibi. Parfümler daha güzel kokar sonbaharda, bir romantizm olur en azından. Burnumun ucu kızarır ve sıcak bir şeyler içmek için sabırsızlanırım. Yağmurlar gizler gözyaşlarımı, dindirir acımı az da olsa. Belki de bu yüzden seviyorum Eylül'ü.
Eylül, lütfen bana iyi davran.
Çoğunuz gibi belki de, ben de yazı bekledim. Bekledim, bekledim, bekledim de ne oldu. Sadece tanışmamızın üzerinden 1 yıl geçti ve ben bunun farkında olmadan geçirdim günlerimi. İçimde umut yok değildi, boşa gittiler her zamanki gibi. O kadar karamsar hale geldim ki sabahların, dünki umutlarımızın boşa gitmesi anlamına geldiğini düşünür oldum.
Düşünüyorum da, 1 senedir tanıyormuşum sadece seni. Nasıl büyüdü peki bu içimdeki sevgi? Boş değildi, bence. 1 sene olmuş sen beni tutup öpeli, inanamıyorum hala. Ne kadar yakın, ne kadar uzak aslında. Hala dinliyor musun benden aldığın şarkıları? Ben dinliyorum, bana seni hatırlatan her şeyi yapıyorum aslına bakarsan.
Sonbaharda benimle olacaktın. Eylülde, 18'inde. Bu zamanlar gün sayıyordum işte. İple çekiyordum seni, her ne kadar sen kaçsan da benden. Kaçtın mı cidden? Bunu da bilmiyorum. Ben aslında senin hakkında çok az şey biliyordum ve çok seviyordum.
Bir yandan ise rezalet geçecek bir seneye hazırlıksız yakalanıyordum ben bu sıralarda. Kendimi kaybettim, insanları kaybettim, seni kaybettim. Hala burada olmam ise, mucize.
Eylül'ü de çok seviyordum ben, hala seviyorum zaten. Nedensiz bir şekilde, diğer 11 aydan ayrı şekilde seviyorum ben bu ayı. Garip bir şekilde, hep bu ayda içimde bir şeyler oluyor. Bir şeyler yeşeriyor. Bu hissi seviyorum. Bir amacım oluyor sanki.
Hem ben soğuğu da severim, sırf seni hatırlattığı için değil. Hayatta olduğumu hatırlatıyor, şu an parmak uçlarımın üşümesi gibi. Parfümler daha güzel kokar sonbaharda, bir romantizm olur en azından. Burnumun ucu kızarır ve sıcak bir şeyler içmek için sabırsızlanırım. Yağmurlar gizler gözyaşlarımı, dindirir acımı az da olsa. Belki de bu yüzden seviyorum Eylül'ü.
Eylül, lütfen bana iyi davran.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder